Zgodnie z Ustawą o podatkach i opłatach lokalnych z 12 stycznia 1991 roku mianem powierzchni użytkowej określamy przestrzeń funkcjonalną lokum mierzoną po wewnętrznej długości ścian. Część powierzchni użytkowej mieszkania stanowią również sutereny i poddasza użytkowe, piwnice, komórki lokatorskie i podpiwniczenie.
W jej skład nie wchodzi jednak klatka schodowa, szyby dźwigowe, balkon i taras, lub inne przestrzenie wspólne służące mieszkańcom (np. pralnia, suszarnia).
Do obliczenia powierzchni użytkowej mieszkania wykorzystywana jest najczęściej norma PN-ISO 9836:2015-12 wydana na mocy Rozporządzenia Ministra Rozwoju, które znajdziemy pod sygnaturą Właściwości użytkowe w budownictwie – Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych.
Dopuszczalne jest również podawanie obliczeń w obowiązujących przed nowelizacją standardach, ale wyżej wspomnianą uznaje się za najbardziej nowoczesną i standaryzowaną.
Podstawowym kryterium obliczania powierzchni użytkowej mieszkania jest wysokość mierzonego pomieszczenia. Regulacje wyraźnie wskazują, że:
Oczywiście, podczas weryfikacji powierzchni użytkowej mieszkania należy zwrócić uwagę na normę, w której takie rachunki są przedstawione. Choćby specyfikacja z 1997 roku obejmuje w swoich obliczeniach również balkon, co z pewnością ukaże różnice w stosunku do najnowszej normy.
Różnicę powodować może również obliczanie powierzchni użytkowej mieszkania o specyficznej konstrukcji, na przykład zawierających skosy czy antresolę. W tym przypadku najczęściej spotkamy się z rachunkami bazującymi na normie z 1997 roku.
Dokonywanie pomiarów powierzchni użytkowej mieszkania jest integralnym elementem projektowania lokum, jak i etapu jego odbioru i przekazania do użytkowania. Należy pamiętać o tym, że w dokonywanych obliczeniach mogą pojawić się drobne różnice.
Jest to naturalny proces i wynika najczęściej ze sposobu wykończenia mieszkania i rodzaju wykorzystywanych materiałów. Najprościej ujmując, na powierzchnię mieszkaniową wybudowanego mieszkania mają wpływ: grubość tynku, czy rodzaj i grubość używanych materiałów budowlanych. Różnice zwykle są niewielkie i wynoszą maksymalnie 2% zakładanej przy projektowaniu powierzchni.